‘We hebben er genoeg, als je liever niet meedoet is dat prima. Maar als je er bent, sta je in de basis.’ Dat was de tekst die ik gisteren om 08.48 uur appte naar jeugdvoorzitter Bram. Zaterdag probeerde ik Bram over te halen met ons mee te doen omdat Erik een onwelwillende kuit heeft. Bram had vrijdagavond al gevoetbald en moet ook af en toe aan zijn gezin denken en stond niet echt te springen om mee te doen. Desondanks stuurde hij zaterdag tegen de avond het bericht: ‘Ben er morgen’.
Bij een hertelling op zondagochtend bleken we toch vijftien spelers te hebben. Sjaak en Roel waren dan wel twijfelgevallen, vijftien blijft een beetje veel. Ik besloot daarom het vroege appje naar Bram te sturen. Ik dacht dat waardeert hij vast en zeker want dan kan hij nog even tegen Claudine aankruipen en staat hij de volgende keer weer te popelen om ons te komen versterken. Win win. Bram was echter ‘not amused’ en bovendien was hij al op De Krom. Gelukkig offerde Sjaak zich op om te vlaggen waardoor hij een weekje langer heeft om fit te worden.
Maurits, Loek en Bram begonnen als wisselspeler. Bram had uit frustratie zijn tas kunnen pakken en boos een tekst als ‘bekijk het dan maar met je zootje’ naar mijn hoofd kunnen slingeren maar in plaats daarvan nam hij zonder morren plaats in de dug-out. Hij snapte de situatie wel maar inwendig moet hij hebben gekookt. Bram is echter geen El Ghazi of Bazoer en mocht strijdbaarder en getergder dan ooit al na een kwartier invallen. We stonden toen al met 0-1 achter tegen koploper MOC waarvan we in Midwoud met 6-0 op onze sodemieter hadden gekregen. Ondanks de achterstand waren wij veel beter dan onze tegenstanders. Hun sterspeler Kees werd vakkundig uit de wedstrijd gespeeld door John en Edward.
Ondanks ons overwicht keken we vijf minuten voor het einde van de wedstrijd nog steeds tegen een 1-0 achterstand aan. Loek was in de tweede helft in de ploeg gekomen en was net zo getergd als Bram. Het was dan ook Loek die als een duveltje uit een doosje voor het doel opdook en de gelijkmaker wist binnen te prikken. Loek kon zijn geluk niet op, hij zou de gevierde man van de dag zijn door het punt dat hij voor ons had gered. Schouderklopjes en onbeperkt bier zou hem ten deel vallen. In de laatste minuut verscheen Bram echter alleen voor de keeper. Dit was de ultieme kans om alsnog de drie punten uit het vuur te slepen. Hoekje kiezen of de doelman passeren, dat waren de logische opties waaruit Bram in een splitsecond moest kiezen. Bram had echter iets anders, iets wonderschoons in petto en stiftte ons fenomenaal naar de overwinning. De ontlading was groot en Bram de gevierde man. Loek waren we op slag weer vergeten. En ik? Ik moet misschien gewoon maar coach worden. Ik speelde namelijk niet mijn beste wedstrijd en dat is een understatement. Ik had echter wel Loek en Bram op scherp gezet en daar kan menig trainer een voorbeeld aan nemen. Hans van Breukelen mag me bellen.
Geen reactie's