Na de geweldige start tegen Kwiek, lonkte de platte kar. De twee decepties die volgden zijn echter niet zonder gevolgen gebleven. We hadden negen uit drie moeten hebben maar onze verzameling punten staat nu, na vier wedstrijden, nog steeds op drie. En dat doet wat met voetballers. Het gaat knagen, de twijfels nemen toe en het vertrouwen af.
De liefde voor de bal is groot. Als we niet meer in vuur en vlam zouden staan voor een potje voetbal zouden we niet wekelijks onze krakkemikkige lijven wagen. Wagen ja, want vorige week viel Long John uit en na een doktersbezoek bleek hij zijn enkel te hebben gebroken. En gisteren moest Polleke Poland de strijd staken. Hij voelde na een acceleratie aan zijn semitendinosus. De spier die Frans ook weken aan de kant hield. We moeten dus een beroep blijven doen op spelers uit onze reserve-appgroep. We konden namelijk voor de wedstrijd van gisteren wel een speler of drie gebruiken. We hadden ons natuurlijk al rijk gerekend met Alexander maar de doelman moest het tweede een ronde verder loodsen in de beker wat hem uiteraard lukte.
Onze reservedoelman Tom wilde liever niet voetballen omdat hij de sneeuw nog onder zijn schoenen had zitten. Tom moest echter wel want niet alleen de reserve-appgroepers gaven niet thuis ook een stuk of vijftig andere gepolsten hadden andere plannen. Het vuur staat bij hen gewoon al te lang op een laag pitje en wij zijn er niet in geslaagd om die vlam bij hen aan te wakkeren. En dat is jammer. We voelden ons in de steek gelaten en dat ging knagen bij onze jeugdvoorzitter die plotsklaps alles uit zijn handen liet vallen en alsnog last-minute naar het MOC van Michiel was gereden. Maar de psyche van een veteraan werkt bijzonder en de verrassing van Brams aanwezigheid leidde niet tot de gehoopte omslag in onze breinen. Bovendien zorgde een vlugge tegentreffer ervoor dat het vuur bij ons snel was gedoofd. En als het vuur gedoofd is komen de wolven. En dat was het probleem want die wolven liepen overal. Ze waren zowel uit het Midwoud als uit het Oostwoud gekropen en verscheurden ons met huid en haar. 6-0 was de ruststand en de kans op 6-6 was nihil. Met vuur spelen door alles op de aanval te gooien had echt geen zin meer. De enige manier om niet een nog grotere vernedering te ondergaan was om de tweede helft het vuurtje flink op te stoken en dat deden we vooral rond ons strafschopgebied. Op die manier bleven die wolven weg bij ons doel en werd de ruststand de eindstand.
Geen reactie's