Het gaat niet goed met RKEDO. Dat hoor je zo nu en dan bij de kapper, op verjaardagen of in de kroeg. De nieuwjaarstoespraak van Marien begon er gisteren mee maar de voorzitter weerlegde dat geroddel vakkundig. Het gaat namelijk uitstekend met RKEDO, alleen heeft het eerste elftal even een dip. En daarom moest de trukendoos open en kwam er een heuse nieuwjaarswedstrijd uit tevoorschijn. Een wedstrijd voorafgaand aan de nieuwjaarsreceptie tussen het vlaggenschip en team van RKEDO-legendes. Die legendes zijn stuk voor stuk jongens uit de tijd dat het clublied ‘Witte broek en witte trui’, nog paste bij het tenue. Jongens die hun sporen verdiend hebben binnen de lijnen en in de jaren rond de millenniumwissel in het eerste hebben gespeeld. Een verzameling eigenzinnige, temperamentvolle en zelfverzekerde karakters waar Bert Blank een kampioenselftal van boetseerde. Jongens voor wie je naar De Krom ging omdat spektakel was verzekerd. Sommige van hen bulkten van het talent zoals Michel Bos, Jeroen Laan en Eric Bunck. Anderen vielen op door hun geweldige power zoals Pieter Berkhout, Dennis Kenter en Maurits Bos en dan heb je nog jongens die het moesten hebben van hun inzet. Je kent ze vast wel, van die jongens die vaker op de bank zaten dan in het veld stonden en dan doel ik natuurlijk op jongens als John Bos en Jaap Heemskerk.
De verzameling legendes waande zich gisteren twintig jaar jonger en dacht serieus partij te kunnen bieden aan het jeugdige eerste elftal. Maar de snelheid en fitheid die wij ontbeerden was bij onze tegenstanders volop aanwezig. We konden niet meer bouwen op de snelheid van de voormalige videotheekhouder van De Goorn en de tijd dat Philip een goede linksback was is een kilo of twintig geleden. Dat we RKEDO-Legends net zo goed FC Vergane Glorie hadden kunnen noemen wist eigenlijk alleen Bert Blank. Alsof hij één van de drie Koningen was zag hij tijdens het Kerstdiner opeens het licht. Zijn ploeg zou vertrouwen gaan tanken tegen de oudgedienden. Een win-winsituatie van jewelste. Die oudjes zouden het immers prachtig vinden en het affiche zou veel toeschouwers naar De Krom lokken die na het spektakelstuk gretig hun biertjes in de kantine zouden wegslobberen. Beter kun je het nieuwe jaar niet starten.
De gelegenheidswedstrijd was ook een goede aanleiding om de rouwbanden uit de kast te halen. Vlak voor Kerst is namelijk Peter Pater op 54-jarige leeftijd overleden en Peter maakte in de jaren negentig de overstap van Berkhout naar RKEDO. Op De Krom kreeg Peter de bijnaam Brieffies omdat hij als begeleider altijd met briefjes in de weer was. Jarenlang bezorgde Peter bij mij clubblad De Eendracht die tot mijn spijt is wegbezuinigd. De verhalen uit onze glorietijd werden daarin opgetekend en die herinneringen werden flink opgehaald want wat waren we goed, vroeger.
Eigenlijk was het te koud voor een minuut stilte maar dat gaf het eerbetoon extra cachet. Na het fluitsignaal van scheidsrechter Max en een applaus bleek al snel dat we een illusie armer waren. Philip en Jeroen hadden een misverstand, Barry miste startsnelheid en doelman Alexander kon de eerste keer vissen. Vooral het optreden van Barry viel in de beginfase op. Hij wilde zijn gestuntel compenseren met een sliding en dat moet je niet doen op het kunstgras. Met een oorlogswond op zijn knie was coach Joep genoodzaakt om vroegtijdig in te grijpen. Er zaten immers vijf spelers op de bank te popelen om hem te vervangen. Barry behoorde echter tot onze jongeren want samen met Michel, Jantje en Dirkjan tikken zij de veertig jaar nog net niet aan. Het was dan ook een aderlating dat zowel Jantje als Dirkjan het veld geblesseerd moesten verlaten. Toen ik het veld in mocht was mijn eerste wapenfeit een ellenboog in de nek van Marius. Dat kun je denken die Jaap gaf meteen even zijn visitekaartje af maar het was een onbedoelde waar de onkunde van afstraalde. De linkerspits van RKEDO voelde de laatste tien minuten voor de rust daardoor continu aan zijn nek en toen in de tweede helft Michel Bos hem tot twee keer toe hard aanpakte was hij er wel een beetje klaar mee. Normaliter denk je die laat zich wisselen maar wij waren ingehuurd om ze vertrouwen te geven dus pepte ik hem juist op. Je moet je voeten laten spreken Marius, dat is de enige revanche die je kunt nemen. En Marius pakte mijn advies op en krulde de bal tot twee keer toe fraai en onhoudbaar in de hoek. En dat gaat hij over drie weken bij de seizoenhervatting tegen FC Medemblik natuurlijk ook doen en kruipt het eerste uit het dal.De enige van ons die daar een bijdrage aan zou kunnen leveren is Michel Bos. Ondanks de 6-1 nederlaag was hij zonder twijfel de man van de wedstrijd. Niet in de laatste plaats vanwege het stiftje waarmee hij ons enige doelpunt maakte. Dat was Michel ook wel een beetje aan zijn stand verplicht en bovendien heeft hij patent op doelpunten in bijzondere wedstrijden. Hij is immers nog altijd de enige speler (speelsters niet meegerekend) die namens RKEDO in Afrika wist te scoren. En dan ben je met recht een legende.
Geen reactie's