‘Kak’, het was het eerste wat ik gisteren las toen ik mijn telefoon pakte. Erik had om 7.57 uur een screenshot gedeeld van de melding dat onze wedstrijd tegen KGB 45+ was afgelast waarna Jarno drie minuten nodig had om het drieletterige palindroom de groepsapp in te slingeren. Jarno baalde, ik niet. We hadden een tekort aan spelers dus de afgelasting kwam wel goed uit.
Door blessures en wintersport misten we zeven spelers. In mijn ogen kun je het niet maken om tijdens het voetbalseizoen de sneeuw op te zoeken. Je team laat je niet in de steek al mag ik daar dit seizoen niets van zeggen omdat ik 19 januari sinds tijden ook een wedstrijd heb gemist. En bovendien snap ik wel dat je een week sneeuwplezier verkiest boven een uurtje ballen.
Het geluid onder je ski’s, de frisse berglucht, de hoge snelheid van afdalen, er zijn zoveel aspecten aan wintersport die het tot de mooiste week van het jaar maken. Wintersporthaters brengen daar graag de sneeuw in je onderbroek, de rijen bij de lift en de files op de Autobahn tegen in maar met zulke argumenten moet je niet bij de gebroeders van der Lee aankomen. Die mijden gewoon onder begeleiding van Tom van Loenen de Alpen. Die jongens halen hun neus op voor Oostenrijk, ze willen niet gezien worden tussen de pleps. Ze kozen daarom dit keer decadent voor Canada. Nou heb ik tien jaar geleden in Whistler geskied dus ik mag er wederom niets van zeggen maar ik maak me grote zorgen. Vooral over de jongste van het stel. Ik ben bang dat Loek in een complete staat van verwarring bij ons wordt teruggeleverd want hij krijgt het daar behoorlijk voor zijn kiezen. Iedere keer als ze daar in Canada uit de lift stappen is het genieten van het uitzicht. De oe’s en aah’s vliegen er om je oren maar tussendoor roept er altijd wel weer iemand al wijzend ‘Look’. ‘Ik begrijp er niets van, ze kennen me hier allemaal’, zegt Loek, die alleen Mijzerpolderslang spreekt, dan steeds.
Van Loek heb ik dan ook de komende weken geen hoge verwachtingen en omdat ik zelf afgelopen woensdag weer een training heb overgeslagen was ik zeer verheugd dat Pieter me uit bed belde. ,,Wil je meedoen met het tweede?” Dat was natuurlijk een volmondig ja. Als oud-aanvoerder van het tweede voelt dat team nog altijd een beetje van mij. Achttien jaar geleden promoveerden we met het tweede naar de reserve vijfde klasse en een jaar later naar de vierde. Maar gisteren maakte ik mijn debuut in de reserve tweede klasse. En dat op mijn zesenveertigste.
Ook bij het tweede waren er veel op wintersport en daarom kwam Pieter bij mij uit. Zijn er nog meer uit de veteranen die überhaupt een beetje kunnen lopen, vroeg Pieter. Ik belde gelijk de kakroeper. Ik dacht Jarno heeft zin op lekker te voetballen en bovendien kon hij dan met broer Bjorn samen de wei in. Maar dat kak was voor de bühne. Jarno had er geen zin in of zoals hij het verwoordde: ‘al andere plannen gemaakt’. Maurits was ook wel bereid mee te doen maar uiteindelijk niet nodig. Onder 19 stond twee spelers af. Vol goede moed voegden Sam en Harm zich in Tuitjehorn bij de basiself waarvoor hulde.
Ik kon helaas maar een helft meedoen. 11.00 uur is voor mij te laat en Tuitjehorn is ook niet om de hoek. Ik belde ’s avonds hoofdtrainer Jeroen die me vroeg hoe het ging. ‘Ik stond als rechtermiddenvelder positioneel goed’, lachte ik. En dat was in de compacte speelstijl ook echt zo. Als hekkensluiter maakten we het de tegenstander lastig. Ik had wel wat vaker de bal willen hebben maar op het overvolle middenveld was dat nog niet zo makkelijk. Desondanks had ik drie maal de kans om een beslissende assist te geven. De eerste keer raakte mijn directe tegenstander de bal nog net aan waardoor de bal wel bij Kevin kwam maar hij niet kon afronden, de tweede keer waaide de bal net verkeerd en de derde keer speelde ik de bal te hard de diepte in. Verdedigend ging het met enkele balveroveringen wel redelijk goed. Mijn directe tegenstander, hun aanvoerder, heeft door mijn aanwezigheid heel weinig de bal gehad. Een keer ging hij diep en was ik te laat maar gelukkig loste Kenzo dat met zijn snelheid voor me op.
Met een 1-0 achterstand gingen we rusten en mocht Sam mijn plek op het middenveld innemen. Dat deed hij prima zag ik en hij had zelfs de gelijkmaker op zijn schoen. Op het moment dat ik het sportcomplex afliep zag ik nog net de 2-0 achter doelman Ramon verdwijnen. Helaas zat een stunt er daarna niet meer in. Maar de 3-0 nederlaag is geen schande. Ik heb dan ook alleen maar te doen met Harm en Sam. Die jongens gingen ons achterna in de hoop zich in de kijker te spelen. Hoe goed ze ook presteerden, het deed niet ter zake. Op hetzelfde moment speelde hun team op De Krom. En daar was Frank, hoofdtrainer van volgend seizoen, aan het kijken. Sam en Harm liepen dan ook bij de verkeerde wedstrijd hun longen uit hun lijf. En dat is natuurlijk balen of zoals Jarno zou zeggen: Kak.
Geen reactie's