Dat gevoel van onmacht
met je rolstoel op vier wielen
alle dagen in de file
met je lichtmetalen velgen
zo gehandicapt als wat.
Dat gevoel van onmacht waarmee het liedje ‘Dat gevoel’ van Joop & Jessica begint had ik gisteren. Ik stond namelijk in de spits en dat is de meest ondankbare plek in ons elftal zeker als je geen spits bent. We hebben tegenwoordig Tom, meervoudig topschutter van West-Friesland in onze ploeg maar zelfs Tom wil niet in de spits. Tom wil laatste man en dat is de laatste jaren mijn plek. ik stond dus in de spits maar ik ben geen spits. Ja, met twee goede vleugelaanvallers die de ballen steevast hoog voor de pot slingeren zou het nog wat kunnen worden maar in dat 4-4-2-systeem van ons liep ik er verloren bij, althans dat voelde zo.
Ik begon wel voortvarend, trok veel gaten, gaf een assist op Frans die de 2-0 voor ons maakte maar zelf kwam ik niet één keer in scoringspositie. Als ik al ballen kreeg aangespeeld was het met een verdediger in mijn nek en veel te ver van het doel om überhaupt aan een weergaloze actie te beginnen. Veel meer dan aannemen, balletje vasthouden of kaatsen zat er niet in. Koploper Grasshoppers wist aanvankelijk niet hoe ze ons moesten bespelen maar na die treffer van Frans kregen ze dat aardig onder de knie. En van al die vergeefse sprintjes was bij mij het beste er halverwege de eerste helft wel vanaf want aan doseren had ik niet echt gedaan. Tegen beter weten in bleef ik het met mijn Adidas Copa Mundials als lichtmetalen velgen wel proberen maar er zat geen gang meer in maar dat komt dagelijks voor in de spits.
Nog voor de rust stelden de Hoogwouders orde op zaken zodat we met 2-2 gingen rusten. Erik, de enige bij ons die wel graag in de spits wil, stond rechtshalf maar solliciteerde met de openingstreffer nadrukkelijk naar die spitspositie waar hij het in de tweede helft dan ook mocht gaan proberen.
Grasshoppers scoorde nog twee keer en wij kregen nauwelijks kansen totdat Long John een minuut voor tijd de aansluitingstreffer binnenkopte. De resterende tijd bleek te kort om de gelijkmaker te produceren. 4-3 verloren en dat doet pijn.
Dat gevoel van pijn
als je cluppie wordt bestolen
door twee vlaggende mongolen
en een fluitende bandiet
die er nog mee wegkomt ook.
Nee niet die pijn, echt niet Joop & Jessica, die vlieger gaat niet op. Jarno was er immers niet en scheidsrechter Rekveld was de beste van het veld.
Geen reactie's