Negen jaar geleden was ik voor de krant in Egmond aan den Hoef bij de derby Zeevogels – Sint Adelbert die de gasten uit Egmond-Binnen met 1-3 wonnen. Ik kopte ‘Bevrijdingsdag’. Bij Sint Adelbert hebben ze het immers altijd over die Duitsers als ze Zeevogels bedoelen. Het tenue van Zeevogels bestaat namelijk uit een wit shirt en een zwarte broek. Bovendien wonnen ze tot dan toe ook altijd van Adelbert. De overwinning voelde voor de Binders dan ook als Bevrijdingsdag.
De krantenkop viel niet bij iedereen goed in de Egmonden. Binders en Hoevers die de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt uitten kritiek wat ik natuurlijk helemaal niet erg vond. Ik was dan ook niet de eerste die voetbal met oorlog vergeleek. Rinus Michels werd niet voor niets de generaal genoemd. Voetbal is onlosmakelijk verbonden met oorlog. Vandaag las ik namelijk nog in het NHD dat de laatste voetbalschoenen van Faas Wilkes in het Bevrijdingsmuseum 1944-1945 in Groesbeek staan.
Gisteren, de dag na Bevrijdingsdag, moesten wij voor de derde keer in vijf weken tegen Sjors. De vorige twee keer hadden we verloren en wij waren vastbesloten dat we er een heel bevrijdingsweekend van gingen maken. Er was eigenlijk maar één oplossing, er moest een olifant door de porseleinkast die onze selectie is. Acht van de vijftien spelers sneuvelden. We hadden even geen plek voor BASP, Roel, Long John, Sjaak, Erik, Peter, Jarno en Tom van L. Dat kwam natuurlijk keihard aan bij die jongens. Alleen Jarno en Tom kwamen naar Spierdijk. Jarno om te vlaggen en om zijn dochters uit te laten en Tom om zich stiekem toch om te kleden. Hoewel hij de enige wisselspeler was, lieten we hem gewoon de hele wedstrijd op de bank zitten. Keihard zijn we, maar dat moet je ook zijn in oorlogstijd.
De vier gastspelers hadden we zorgvuldig gekozen. Fren en BASV, de 35plussers van het derde, moesten onze voorhoede een jeugdig elan geven en Jim en Bram gaven ervaring en rust op ons middenveld. Geen paniek, geen blinde ballen, gewoon alles keurig voetballend op lossen. Sjors had geen idee wat ze met ons aan moesten. We speelden ze compleet van de mat en we hebben het hier wel over de ongeslagen koploper. Dikverdiend kwamen wij dan ook op voorsprong door een geweldig mooie pegel van BasF. Scheidsrechter Wim Laan werd uitgebreid bedankt na de treffer. Hij ontweek namelijk keurig de voorassist waar normale thuisfluiters de bal gewoon tegen zich aan hadden laten komen. Dat siert de fluitende fouragehandelaar die in de hele eerste helft niet één keer hoefde te fluiten voor een overtreding of buitenspel. Met een derby met alles erop en eraan had de wedstrijd dan ook niet veel te maken. En dan kwam door ons. We waren dominant, lieten het balletje lekker rondgaan en dat waren ze niet meer van ons gewend. Wij waren dan ook gekomen om de verhoudingen, zoals ze horen te zijn tussen RKEDO en Sjors, te herstellen. En dat hadden ze niet verwacht. Ze waren op zijn zachtst gezegd flabbergasted. Alleen de opgetrokken Spierdijkse muur met beulen als Blankendaal, Kenter en Lenting bleek toch weer lastiger te slechten dan gedacht. En vlak na onze openingstreffer was er een smerige counter die zomaar de gelijkmaker betekende.
Ik hoorde bij het betreden van het veld voor aanvang van de tweede helft scheidsrechter Laan zeggen: ‘vroeger zeiden we altijd, gaan we appeleren of achter de spitsen aanrennen? Dat werd dus altijd appeleren.’ Dat was een leermoment. De eerste drie keer lieten we hun spitsen lopen terwijl ik mijn arm in de lucht stak. Het werkte prima tot frustratie van Sjors. Hierdoor werd het allemaal wat onvriendelijker en begon het eindelijk op een derby te lijken. Jente schopte waarschijnlijk onbewust Fren onderuit en scheidsrechter Laan gaf zowaar een strafschop. Terecht natuurlijk maar onbegrijpelijk want dat doen thuisfluiters normaliter niet. De wedstrijd liep al tegen het einde waardoor de druk erg groot was. Niemand voelde zich geroepen om die strafschop te nemen. Net op het moment dat ik dacht, dan neem ik mijn verantwoordelijkheid wel, commandeerde scheidsrechter Laan: ,,Jaap nemen!” Waar bemoeit zo’n man zich mee? Ik was daardoor even van de rel. De druk voerde hij op die manier nog meer op. Als ik zou missen, zou ik dat nog jaren van hem moeten horen. Het voelde opeens helemaal niet goed meer om het buitenkansje op te eisen. Gelukkig van BASV bereid het risico te nemen maar helaas schoot hij over het doel. Balen, echt, want we hadden ze bij de ballen maar een punt, ons eerste punt, en het eerste puntenverlies van Sjors, moesten we dan maar koesteren. Maar toen opeens kopte John van Zijl vlak voor tijd zomaar de winnende treffer in ons doel. De Duitsers. Zijn we er toch weer ingetuimd.
Geen reactie's