Wat deed jij op Hemelvaartsdag 2007? Grote kans dat je geen idee meer hebt. Nicolas Sarcozy weet het waarschijnlijk nog als de dag van gisteren. Na zijn aanstelling als president een dag eerder was het immers zijn eerste volledige dag als machtigste man van Frankrijk. Ik weet ook nog wat ik die dag deed. Ik ging namelijk naar RCZ, de voetbalvereniging uit Zaandam met het complex tussen de De Zaan en de Jagersplas. De A1 van RKEDO speelde daar de kampioenswedstrijd. Het was een thuiswedstrijd op vreemde bodem. Omdat de wedstrijd al eens was afgelast en RKEDO de wedstrijd van de KNVB zelf moest inplannen was RCZ alleen bereid te voetballen als ze de wedstrijd in eigen huis mochten afwerken. RKEDO ging akkoord want er waren nog drie punten nodig voor de titel. Ongeveer honderd andere toeschouwers namens RKEDO hadden ook de moeite genomen om de jongens in Zaandam naar de titel te schreeuwen. Het hielp want de A1 won met 3-0. David zorgde in de eerste helft voor de openingstreffer, Jasper voor de bevrijdende tweede na de rust.
Afgelopen zondag deed ik weer eens met het derde mee en ik stond met vijf van deze kampioenen binnen de lijnen. Naast David en Jasper waren dit Sven, Tim en Walter. Dat zijn vijf jongens die mij hebben doen besluiten te stoppen met het selectievoetbal. Ik voelde de bui al hangen als dat team vol talenten aan de selectie zou worden toegevoegd. Ik ben vijftien jaar ouder dan die jongens en de snelheid van Sven en David zou mij waarschijnlijk uit het tweede houden was mijn inschatting en daar had ik geen zin in. Ik koos eieren voor mijn geld en stapte over naar het vierde.
,,Ik eis wel een stukkie’, zei Walter in de rust nogal dwingend. We stonden met 2-1 voor en waren veel beter dan Limmen. Dat was in de uitwedstrijd, waarin ik eerder dit seizoen ook mee heb gevoetbald, ook al zo maar toen gingen we met 6-1 de bietenbrug op. Onbegrijpelijk, want het derde bulkt van de goede spelers. Hoofdtrainer Jeroen keek dan ook watertandend naar onze selectie en had vlak voor het eerste fluitsignaal een vluchtig onderonsje op het C-veld met Elroy. Alles is geoorloofd voor lijfsbehoud van ons vlaggenschip dus het is begrijpelijk dat Jeroen naar ervaring zoekt voor zijn jonge ploeg. Degene met de meeste ervaring op het veld was ik. Met mijn 46 jaar was ik verreweg de oudste maar Jeroen was niet geïnteresseerd in mij. Terecht natuurlijk alhoewel ik goed uit de verf kwam als rechtsback. Alsof ik Sjaak van der Lee was bestreek ik met speels gemak de hele rechterflank. Was ik niet te vroeg gestopt met het selectievoetbal? Het is namelijk makkelijk voetballen met jongens aan wie je allemaal de bal kwijt kunt in de wetenschap dat ze er vervolgens ook nog eens iets goeds mee doen. De enige naar wie je de bal niet moet spelen is doelman Westmaas. Met zijn reflexen is niet veel mis zo bleek al snel maar hij is vroeger bij Badhoevedorp kennelijk niet voor niets op doel gezet. Hij heeft zijn jeugd zeg maar niet doorgebracht met het hooghouden van sinaasappels aan de Copacabana. Dat we ons een tegendoelpunt lieten welgevallen valt hier dan ook niet los van te zien.
Met een 2-0 ruststand had ik met een gerust hart kunnen gaan douchen maar door de marge van slechts één treffer werd er druk op me uitgeoefend om door te gaan en daar was ik niet tegen bestand. Een minuut of twintig gaf ik alles om daarna plaats te maken voor Tim, de eeuwige belofte. Aan hem had ons vlaggenschip jarenlang plezier kunnen hebben maar Tim had andere prioriteiten in zijn leven. Hij nam het voetbal niet serieus daar waar het voetbal zichzelf juist wel serieus neemt. En dan groeit de kloof aan twee kanten waardoor het gat nu onoverbrugbaar is geworden. Tim is echter niet de enige die het voetbal niet serieus neemt. Zo laat Sven nogal eens een wedstrijdje lopen maar nu hij van de partij was waren vader Cees en moeder Loes er om hem te steunen zoals ze dat dertien jaar geleden in Zaandam ook deden. De teleurstelling bij pa en moe Klaver was echter groot toen hun enige zoon al snel de vlag moest hanteren. Ze keken het een half uurtje aan en maakten zich nog voor het rustsignaal uit de voeten. Zo ga je natuurlijk ook niet met je supporters om, maar ja, ik wilde me als gastspeler niet overal mee bemoeien.
Terwijl ik me na een snelle douche naar mijn werk spoedde, dacht ik aan een mogelijke einduitslag. Ik gokte op 4-1 maar de wedstrijd zou ook zomaar in een 5-1 of 6-1 overwinning kunnen zijn geëindigd. Bij het horen van de uitslag van 3-4 was ik dan ook stomverbaasd. Maar nu ik er wat langer over heb nagedacht is het ook wel weer logisch. Een wedstrijd over de streep trekken staat niet in het woordenboek van deze groep druistige dertigers. Aanvallen is hun devies. De offensieve drang is vele malen groter dan de defensieve en als er dan een hapering zit bij het overhalen van de trekker is het een riskant spel.
Geen reactie's