Scholen sluiten hun deuren, sportevenementen worden afgelast, snotelleboog wordt het woord van het jaar en handen mogen niet meer worden geschud. Maart is in zijn sas met deze roerige tijden. Maart roert immers graag en de staart is nog niet in zicht. Het decennium is nog maar net begonnen maar net als in de vorige eeuw worden het de roerige jaren twintig. En dat allemaal door een virusje.

De angst regeert en de vele berichten in media worden gevreten als zoete koek. De belangrijkste vraag is natuurlijk kunnen wij veteranen van RKEDO 45+ onze wedstrijden nog wel spelen? En zo ja, moet dat dan zonder publiek?

Op de website van RKEDO staat prominent het artikel met de titel Corona-virus. Het bericht bevat de korte tekst. “RKEDO volgt hierbij de richtlijn zoals door de KNVB opgesteld, zie onderstaande link’. Als je de link opent zie je dat de KNVB het lot van het voetbal in de handen legt van het RIVM, GGD en lokale overheden. Aan het eind van het bericht op de website van KNVB valt te lezen: ‘Maar mochten de lokale overheden bepalen dat wedstrijden gewoon door kunnen gaan, dan volgen wij dit standpunt en dan zullen de wedstrijden om die reden ook niet door ons worden afgelast’.

En dat baart mij grote zorgen. Daar word ik zenuwachtiger van dan van een virusje. Als je ergens snel carrière kunt maken is het namelijk bij de lokale overheid en alertheid is dan meer dan geboden weet ik helaas uit ervaring.

Gisteren werd nog gewoon gevoetbald, met publiek. We moesten tegen West Frisia en je weet toch niet waar die gasten allemaal hebben uitgehangen de afgelopen tijd. Corona is gevaarlijk voor ouderen dus feitelijk een soort veteranenziekte en dan ligt Enkhuizen mij toch te dicht bij Bovenkarspel. Bovendien zag sterspeler Jacco Rijkhoff er met zijn Gianluca Vialli-kapsel uit als een echte Lombardiër en rechtsbuiten Sander Kruissink had zichzelf de look van Milanees Paolo Maldini aangemeten dus ik vertrouwde die gasten gelijk al niet. Ik nam dan ook het zekere voor het onzekere en zette mezelf wissel. Dit om het tossprotocol met bijbehorend handenschudden te vermijden. Long John trapte er gelukkig in en nam de aanvoerdersband gretig over.

Je kunt het natuurlijk af doen als grote onzin maar veteranen vallen nu eenmaal in de risicocategorie en voetbal is een contactsport. Na twintig minuten moest ik noodgedwongen het veld in voor Jarno en even later kwamen we met 0-1 achter. We hadden voor de rust meer balbezit dan West Frisia maar voor het doel wilde het niet lukken. Ik kreeg plotseling een kans maar de bal lag tussen mijn voeten en dan is uithalen heel lastig. Ik veegde de bal vanaf de vijfmeterlijn tergend langzaam richting de rechterhoek. Even dacht ik de gelijkmaker te scoren maar de bal werd van de lijn getrapt. Mijn doelpoging moet er erg knullig hebben uitgezien maar vegen was de enige optie.

Door een middenvelder te offeren voor een aanvaller was de strijd in de tweede helft een stuk opener met kansen aan beide kanten. Krantcollega Kruissink maakte de 0-2 met een wereldgoal. Zijn stift over doelman Van Loenen werd door zijn medespelers met verbazing aanschouwd. Alsof Wesley Sneijder in zijn huidige conditie Usain Bolt in zijn gloriejaren had verslagen op de 100 meter. Louter open monden. Corona was vergeten en Kruissink werd geknuffeld en op de schouders terug naar eigen helft gedragen. De 0-3 volgde snel en vlak voor tijd kregen wij vanaf de elfmeterstip de kans om de eer te redden. Mark legde de bal op de stip maar bedankte voor de eer. Zowel Maurits als Tom schudde nee dus ik moest het klusje klaren maar het voelde niet goed. Elf meter is dan opeens heel ver en het doel heel klein. Voordat ik de bal aanraakte zag ik doelman De Wit naar links duiken. In een splitsecond stuurde ik de bal naar rechts. Kat in het bakkie. De Wit was kansloos maar krabbelde toch met een grijns op zijn gezicht overeind. De bal was langs de verkeerde kant van de paal gegaan. Hoon, pek en veren, je kent het wel. Wat had ik die wedstrijd graag zonder publiek gespeeld. Je kunt ook nooit rekenen op de lokale overheid.