Met een selectie van zestien spelers sta je vaak langs de kant. Om het zo eerlijk mogelijk te houden passen we de wissels dan toe in de rust wat betekent dat je om de wedstrijd aan de beurt bent.
Een geblesseerde speler is zo nu en dan ook een zegen want niemand wil vrijwillig toekijken maar wij kampen heden met een heuse blessuregolf. In de eerste drie wedstrijden hebben we al drie keepers versleten waarvan twee vorige week tegen Hollandia. Die twee staan voorlopig langs de lijn. TomvL met een ondefinieerbare schouderaandoening en BasP met een hersenschudding. Voeg daar het gebroken sleutelbeen van Frans bij en de ruime selectie is opeens krap geworden. Omdat Loek een weekendje weg was, hielden we twaalf man over. Dat zou genoeg moeten zijn maar omdat er ook eentje van die twaalf moet vlaggen moest er minimaal een speler bij.
Een vlugge analyse van de selectie leerde me dat we het meest gebaat zijn met het toevoegen van een doelman voor de wedstrijd tegen VVW. Zolang het toppie van Tom nog bungelt, kunnen we geen beroep doen op zijn keeperskwaliteiten. De drie doelmannen die mij te binnenschoten zagen het echter niet zitten om onbegrijpelijke redenen. En dat betekent dan automatisch dat Maurits weer onder de lat moest. De enige keer dat we de nul hebben gehouden was met Maurits op doel en dat leverde ook het enige punt op dat we hebben behaalt. Een prima optie maar in het veld komt hij nog beter tot zijn recht. Om dat te compenseren werd zijn neef Jim gestrikt en Jim is iemand aan wie je de bal graag geeft. Je weet dan immers dat er iets goeds mee gebeurt en van die spelers heb je er nooit genoeg.
Voor de spelerscontrole wilde scheidsrechter Max alle tijd nemen. Hij liet vooraf weten dat we om 9.15 uur in vol ornaat op het trainingsveld moesten verschijnen. Dat werd pas 9.25 uur omdat Edward de tas met tenues had gewassen en niet wakker te krijgen was. Pas nadat Erik durfde te bekennen dat hij het nummer van Danielle had, kon Edward worden gewekt. De scheids nam geen halve maatregelen, zette ons team als geheel op de foto zodat hij onze koppen kon vergelijken met die op het digitale wedstrijdformulier. Nadat Max groen licht had gegeven konden we eindelijk beginnen. Jarno beukte direct zijn tegenstander ondersteboven. Het was een van de sporadische momenten waarop het over het randje was maar we waren zo scherp als een mes en zaten we er continu bovenop. Geen moment leken we te verzaken en het was een wonder dat we halverwege slechts met 1-0 voor stonden.
Na de rust maakte Tom al snel zijn tweede doelpunt van de dag waarmee de overwinning wel veilig was gesteld. Tom leek op weg naar een hattrick maar dit doelman keerde de poging. De rebound werd echter door een scherpe Erik binnen geschoten. Met 3-0 zaten we nu echt op rozen. Iedereen leek een tandje terug te schakelen en dat is logisch. Een monsterscore zat er in maar de tegenstanders van de komende weken moeten natuurlijk niet gaan denken dat we goed zijn. Om die reden stonden we een tegendoelpunt toe, Vlak daarna was het echter even schrikken toen VVW de kans op de 2-3 had. Gelukkig lag Maurits, die weinig te doen had gehad, in de weg. De teruggekeerde spanning werd Erik teveel en hij besloot vlak voor tijd aan alle twijfel een einde te maken door de voorzet van Bas tegendraads fraai in de kruising te koppen. Erik wist niet wat hem gebeurde net zo min als zijn stomverbaasde vrouw Sandy langs de lijn.
Het was de makkelijkste overwinning van ons team sinds jaren en dat valt niet los te zien van de kwaliteit van de spelers binnen de lijnen. ‘Gelukkig zijn ze nog wel een paar weken geblesseerd’, hoorde ik in de kleedkamer gevolgd door een ‘En we moeten even lappen voor Loek, dan hij kan hij volgende week weer een weekendje weg.’
Geen reactie's