De grote glazen skuumkoppe kwamen zondagochtend al op tafel in de sfeervolle kantine aan de Waterkant in Opmeer. Hadden we dan iets te vieren? Nee, integendeel. Die titelaspiraties, voor zover we die al hadden, zijn nu definitief weg na de 3-1 nederlaag.
HOSV uit, altijd kansloos. Zo was het immers de laatste jaren. De schade beperkt houden was het devies. Maar als wij van RKEDO35+ één keer van HOSV hadden kunnen winnen, dan was het gisteren wel.
Bij aankomst parkeerden we onze auto’s zoals gebruikelijk voor de Amazone. Menig artiest heeft daar opgetreden. Toen de helft van ons team nog niet was geboren zette Long Tall Ernie & The Shakers de Amazone al op stelten met hun elektrische gitaren.
De eerste Nederlander met een elektrische gitaar was Eddy Christiani. En aan hem moet ik altijd denken als ik het straatnaambordje Waterkant zie. Christiani schreef namelijk het lied ‘Daar bij de waterkant’ maar of hij daar in Opmeer heeft opgetreden is mij niet bekend. Dat deden de heren van de Golden Earring wel en nu drieënveertig jaar na dat optreden lijkt de nog altijd actieve Haagse band de Opmeerse uitgaansgelegenheid te gaan overleven. De sloophamer dreigt namelijk voor een stukje Opmeerse feesthistorie.
Een blik door de ramen van de Amazone gaf eerder dit seizoen, tijdens de seizoensouverture in september, nog een heerlijk nostalgisch gevoel. De binnenkant zag er uit als een jaren zeventig uitspanning. Tafelkleedjes met asbakken erop, retrolampen avant la lettre aan het plafond en de enorme bar was nog gewoon omringd door barkrukken. Je zou er spontaan trek in shandy van krijgen.
Gisteren liep het gluren uit op een bittere teleurstelling. Alles was binnen gestript. En dat gecombineerd met de troosteloze, verpauperde aanblik van het gebouw waarin het vroeger zo bruiste, maakte het nog erger dan de aanblik van de warming-up van beide teams. En dat gedrentel leek helemaal nergens op. Koningsdag liet duidelijk zijn sporen na. Zelfs de spelers met een republikeinse inborst waren aan het tanken geweest alsof Willem een boezemvriend van ze was. Een looppasje over de breedte van het veld leek al te veel. Energie sparen was belangrijker dat het opwarmen van de spieren. De drie wissels dienden zich dan ook niet eerder zo gemakkelijk aan.
HOSV had kennelijk niet voor ons onder gedaan op de dag voor de wedstrijd en maakte aanvankelijk ook een lusteloze indruk. Vorige keer kregen we met 6-0 op onze broek en dat waren we nu niet van plan. Het was tegenhouden en hopen op een kansje. Dat tegenhouden ging voortreffelijk. Met 0-0 haalden we de rust. We waren dus maar één doelpunt verwijderd van een geweldige stunt. En toen Frans in de tweede helft pingelend in scoringspositie kwam, liet hij doelman Jo Mel kansloos.
We stonden voor en HOSV had nauwelijks kansen gehad. Meerdere keren waren we zelfs dicht bij de 0-2 maar na de gelijkmaker van Scheltus gingHOSV er opeens weer in geloven. En toen niet veel later Hennie Meijners de bal diagonaal van een meter of vijfentwintig snoeihard in de kruising streepte, overheerste het ongeloof de teleursteling. Dat Ferry Huijberts de eindstand op 3-1 bepaalde deed verder niet meer ter zake. Wij hadden de handdoek immers al geworpen en maakten ons al op voor de skuumkoppe.
Geen reactie's