Rijk de Gooijer is al ruim zesenhalf jaar dood maar gisteravond moest ik aan hem denken. En dan doel ik op zijn typetje Meneer van Looij van de Reaal-reclamespotjes uit de jaren negentig.
Als laatste man, word ik geacht de ballen die over de verdediging vallen op te ruimen. Ik ben echter niet van de bal blind wegroeien als het ook anders kan. Soms is het echter beter om rigoureuze maatregelen te treffen in plaats van subtiele.
Gisteren viel de bal in de tweede helft van de eerste helft net over onze verdediging. De bal stuiterde en ik was er net op tijd bij om de bal terug te spelen op Tom, onze doelman. Ik moest alleen nog even vlug kijken waar Tom stond opgesteld waardoor ik de blik op de bal even moest loslaten. In de meeste gevallen gaat dat goed maar de bal daalde na de stuit iets langzamer dan ik had ingeschat waardoor ik hem verkeerd op mijn schoen kreeg. Met een lob over Tom verzilverde de spits van Hollandia het ontstane buitenkansje. Er was geen ‘kan ik effe vangen’ bij voor Tom. Foutje bedankt!
Na de rust kwamen we gelukkig op gelijke hoogte. Jim werd gevloerd in het zestienmetergebied wat ons een strafschop opleverde. Dit was de kans om mijn fout te herstellen. Gewoon opeisen die strafschop en binnenschieten, schoot er door mijn hoofd. Maar dat duiveltje op mijn schouder zei me dat ik het niet moest doen. Als je mist dan …, iets met pek en veren.
Een paar weken geleden tegen Sjors stond er ook niemand te springen om de strafschop te nemen en dat had een fatale afloop. Gelukkig durfde Bram het dit keer wel aan en de voormalig penaltybokaalwinnaar liet zien dat hij het strafschopnemen nog niet verleerd is.
Het bleef bij 1-1 zodat we na onze twee winstpartijen nu al drie wedstrijden ongeslagen zijn en dat is voor ons al heel wat. Alleen kunnen we door de andere uitslagen in onze poule geen kampioen meer worden maar we rekenden ons toch al niet rijk.
Geen reactie's