Met zeven punten uit drie wedstrijden zijn wij, de veteranen van RKEDO, goed gestart. Oké, het hadden negen punten moeten zijn maar ach, we hebben toch maar mooi ongeslagen de maand oktober gehaald. WSV’30 pakte wel de volle winst uit drie wedstrijden en die mannen kregen we gisteren op bezoek. Een heuse topper dus op de Krom. Dan verwacht je van ervaren jongens als wij een goed strijdplan. Een doordachte tactiek om tot een goed resultaat te komen. Maar niets van dat alles. Er wordt twee keer heen en weer gelopen over de breedte van het veld, drie keer op doel gerost, een opstelling in elkaar geflanst en dan maar kijken waar het schip strandt. Ver kwam ons schip niet. In de dichte mist stonden we na een minuut al met 1-0 achter. Bram, onze jeugdvoorzitter, kon door de mist aanvankelijk ons sportpark niet vinden en toen hij was gearriveerd was onze achterstand al verdubbeld. Gelijk mocht hij het veld in en zijn eerste balcontact was op zijn zachtst gezegd ongelukkig. Tergend langzaam rolde de bal van zijn voet over de doellijn. Onhoudbaar voor Bas, onze doelman, die op het verkeerde been was gezet. Bijna niets is zo erg als het moment waarop je ziet dat je een eigen doelpunt aan het maken bent. De seconde die dat in beslag neemt duurt gevoelsmatig een eeuwigheid. Scoren in eigen doel voelt ongeveer hetzelfde als van het podium vallen terwijl je voor een volle zaal een speech houdt. De onaangename psychosociale emotie die dan ontstaat gun je niemand. De angst om door je teamgenoten misprezen of zelfs niet meer geaccepteerd te worden is immers logisch. Er is eigenlijk maar een ding erger op het voetbalveld dan scoren in eigen doel en dat is verkeerd ingooien. Gelukkig beheersen wij de ingooi als geen ander maar verder ging er echt van alles mis. We gaven WSV’30 te veel ruimte en als je iets niet moet doen als de tegenstander beter kan voetballen is ruimte weggeven. Kansloze missie. Alleen Long John wist voor ons te scoren en de 6-1 nederlaag was dan ook meer dan terecht.
Geen reactie's